چرا انسان ها در مقابل هدایت و حقیقت سر فرو نمی‌آورند

چرا انسان ها در مقابل هدایت و حقیقت براحتی سر فرو نمی‌آورند؟ با توجه به آیه 55 سوره کهف؟

آیه 55 سوره کهف می¬فرماید: وَ ما مَنَعَ النَّاسَ أَنْ يُؤْمِنُوا إِذْ جاءَهُمُ الْهُدى‏ وَ يَسْتَغْفِرُوا رَبَّهُمْ إِلاَّ أَنْ تَأْتِيَهُمْ سُنَّةُ الْأَوَّلينَ أَوْ يَأْتِيَهُمُ الْعَذابُ قُبُلاً (55) ترجمه: و چيزى مردم را بازنداشت از اينكه - وقتى هدايت به سراغشان آمد- ايمان بياورند و از پروردگارشان طلب آمرزش كنند، جز اينکه (خيره‏سرى كردند؛ گويى مى‏خواستند) سرنوشت پيشينيان براى آنان بيايد، يا عذاب (الهى) در برابرشان قرار گيرد! (55)

با اين همه مثال‏هاى گوناگون و بيانات تكان‏‌دهنده و منطق‏‌هاى متفاوت كه بايد در هر انسان آماده‏اى نفوذ كند، باز گروه كثيرى از مردم ايمان نمي¬آورند: «مانع آنها از ايمان و استغفار از گناهان، به هنگامى كه هدايت الهى به سويشان آمد، تنها اين بود كه: انتظار سرنوشت پيشينيان را داشتند»! «و يا عذاب الهى در برابر آنان قرار گيرد و با چشم خود آن را ببينند» 

در حقيقت، اين آيه، اشاره به آن است كه: اين گروه لجوج و مغرور، با ميل و اراده خود، هرگز ايمان نخواهند آورد، تنها در دو حالت ايمان مى‏آورند: نخست، زمانى كه عذاب‏هاى دردناكى كه اقوام پيشين را در برگرفت، آنها را فرو گيرد. دوم آن كه: لااقل عذاب الهى را با چشم خود مشاهده كنند، كه اين ايمان‏ اضطرارى البته بى ارزش خواهد بود.(تفسير نمونه، ج‏12، ص: 514)

نکته قابل توجه که پاسخ سوال نیز هست در لجاجت و غرور و تکبر نهفته است؛ همان خصوصیاتی که شیطان را از درگاه الهی راند و او را مخلد در دوزخ کرد. لذا بررسی این رزایل اخلاقی می¬تواند ما را بیشتر با این حالات آشنا کند امان از تکبر و غرور كه تدريجاً به صورت خودستائى جلوه كرده و در مرحله نهائى سر از تكبر و برترى‏جوئى در مى‏آورد.